اقتصادتهران: دولت سیزدهم با شعار و وعده توزیع عادلانه خدمات و امکانات پایِ کار آمد، در این میان عشایر مازندران از این نگاه بیبهره نماندند و در نظر گرفتن اعتبار ۶۰۰ میلیارد ریالی برای اجرای طرحهای خدماتی این قشر بیانگر همین موضوع است.
به گزارش ایرنا، تصویری که از عشایر در ذهن افراد جامعه وجود دارد، ایلهای کوچرو در مناطق غربی کشور است و کمتر کسی اطلاع دارد که مازندران هم از جمله استان هایی است که عشایر در آن ساکن و بنا به شرایط جوی و طبیعی در سال از نقطه ای به نقطه دیگر کوچ می کنند.
در حالی که مازندران یکی از استانهای دارای جمعیت عشایری قابل توجه است و خانوارهای زیادی در این استان به سبک عشایر، زندگی خود را میگذرانند.
طبق آمارهای رسمی حدود ۷۰ درصد دام سبک و ۶۰ درصد دام سنگین مازندران در اختیار عشایر است. طی سالهای اخیر فعالیتهای متعددی برای حفظ جمعیت عشایر در مازندران انجام شده است.
عشایر مازندران به دلیل شرایط جوی پُربارانی و رطوبت همچون عشایر دیگر نقاط کشور نمی توانند در چادر زندگی کنند و آن ها با استفاده از امکانات متناسب منطقه از قبیل چوب و سنگ مبادرت به ساخت سکونتگاههای مختص این استان به نام “کِلین گاه” (دیوار سنگ خالی) ، “چینه” (خانه ساخه شده با سنگ و گِل ) و “لاردو” (خانه ساخته شده با ستون های چوبی و کاهگل )می کنند.
همچنین این اقلیم باعث شده تا مازندران رویشگاه انواع علوفه به میزان زیاد باشد و عشایر استان را بی نیاز از تامین علوفه از دیگر استان های کشور کرد و آنها مجبور به کوچ برون استانی نیستند و مسیر کوچ آنها از شهرستانی به شهرستانی دیگر در مازندران اتفاق می افتد.
نوع سکونتگاه و همچنین نوع کوچ عشایر مازندران باعث شده تا افرادی که بدین شکل در استان زندگی می کنند از نظر مرکز آمار کشور مورد تایید نباشند و این موضوع منجر به محرومیت آنها از خدمات دولتی شده بود.
در تعاریف هیات وزیران برای عشایر سه ویژگی داشتن ساختار قومی و قبیله ای ، اشتغال در زمینه دامداری و کوچ رو بودن لحاظ شده است و ثبت اطلاعات مربوطه در این زمینه باعث می شود تا هر فرد عشایری از خدمات و امکانات دولتی بهره مند شوند.
عشایر مازندران به دلیل تفاوت نوع سکونتگاههایشان که در سیاه چادر زندگی نمی کنند و نیز کوچ درون شهرستانی و درون استانی که به عنوان پارامتر کوچ رو بودن تلقی نمی شد اطلاعات آنها در سامانه ثبت عشایر متعلق به مرکز آمار و اداره امور عشایری کشور بارگذاری نشده بود.
عدم پذیرش این بخش از جامعه مازندران به عنوان عشایر باعث شده بود تا از آنها طی سالها از خدمات و امکانات دولتی در این خصوص بی بهره باشند. علاوه بر این مسوولان در صدر کشور با این ذهنیت که مازندران فاقد جمعیت عشایری است اعتباری را تخصیص نمی دادند یا اینکه مبالغ مورد نظر بسیار ناچیز بود که جوابگوی انجام اقدامات نبود.
به طوری که در سال ۱۳۹۹ اعتبار ۲۵ میلیارد ریالی برای عشایر مازندران تخصیص داده شد در حالی که برای ارائه خدمات در قالب طرح های زیر ساختی آب و راه مجموعه خانوار حدود پنج هزار عشایر استان به اعتباراتی فراتر از این رقم نیاز دارد.
با روی کارآمدن دولت سیزدهم و تلاش برای گستراندن چتر عدالت در ارایه خدمات به اقشار مختلف جامعه، عشایر مازندران نیز از این نگاه دولت بی بهره نماندند و اقدامات قابل توجهی در این خصوص انجام شده است.
دیدگاه ها بسته هستند.