اولیای دانش آموزان امکان مطالبه‌گری ندارند

اقتصادتهران: وزیر پیشنهادی آموزش و پرورش مهمترین عوامل مشکلات آموزش و پرورش در کشور را برشمرد و گفت: همان‌ طور که در جامعه‌مان به متخصصان احترام می‌گذاریم، به معلمان هم باید احترام بگذاریم. اولین لایه احترامی هم که باید به معلمان گذاشته شود، باید توسط خود دولت باشد.

به گزارش اقتصادتهران، حسین باغگلی در گفت وگو با ایسنا، در این باره اظهار کرد: در سال ۱۳۲۸ گروهی به نام ماوراءبحار به ایران آمدند و می‌خواستند یک برنامه توسعه هفت ساله برای ایران بنویسند و بخش‌های مختلف، از جمله آموزش و پرورش را بررسی کردند. مسائلی که به عنوان چالش‌های آموزش و پرورش مطرح می‌شود، مسائلی هستند که ‌گویی ۷۲ سال است به‌طور ثابت با آنها درگیر هستیم و امروز که آن را می‌خوانیم احساس می‌کنیم مسائل مربوط به همین امروز هستند.

وی ادامه داد: در بخشی از آن گزارش آمده که «سازمان آموزش و پرورش ایران دارای ساختار ناکارآمد بوده و با تأکید بر استاندارد بودن به‌شدت جلوی نوآوری و خلاقیت را می‌گیرد. به دلیل تمرکزگرا بودن نظام آموزشی ایران، چه در روش‌ها و چه در مدیریت و اجرا، یک نوع روح تئوریک و تمامیت‌خواهی در آن به چشم می‌خورد که در آن هرگونه اصلاحی تنها در مرحله حرف و ایده باقی می‌ماند و تحول در چنین نظامی تبدیل به عمل و واقعیت نمی‌شود. حقوق معلمان به قدری کم است که برای بسیاری از کارکنان شایسته‌ای که می‌توانند وقت و انرژی خود را در راه آموزش صرف کنند، ایجاد کشش و تمایل نمی‌کند، لذا معلمان به ندرت برای افزایش سطح آگاهی خود تلاش می‌کنند. تفاوت فاحش بین بودجه‌های اختصاص‌یافته به آموزش و پرورش و نیاز واقعی به بودجه در مدارس ایران وجود دارد که همین امر موجب پیچیده‌تر شدن شرایط مالی وزارت آموزش و پرورش در ایران شده است».

وزیر پیشنهادی آموزش و پرورش درباره راهکارها نیز گفت: براساس این رویکرد، اگر بنابر این باشد مسئله‌ای حل شود، باید از راه‌حل جدید استفاده کنیم. یکی از دشواری‌های ما این است که همه ما این چالش‌ها را مطرح می‌کنیم، اما راه‌حل جدیدی را برای حل این مسائل مطرح نمی‌کنیم، یا اگر هم مطرح می‌کنیم، شرایطی را فراهم می‌سازیم که امکان اجرای آنها را نداریم.

باغگلی با اشاره به وجود شکاف جدی میان حوزه نظر و عمل اظهار کرد: یکی از بزرگ‌ترین چالش‌های امروز ما این است که بخش اعظمی از آدم‌هایی که در حوزه تعلیم و تربیت حضور دارند یا نظری صرف هستند یا عملی صرف. نظری‌ها باورشان این است که ما حرف‌های خیلی خوبی می‌زنیم و آنها بروند و تلاش کنند برای پیاده سازی نظرها و آن دیگری می گویند این ما هستیم که در میدان عمل هستیم و صاحبان نظر متوجه نیستند کف میدان و مدارس چه خبر است و اگر پنج تا دانش‌آموز را به دستشان بدهید، نمی‌توانند اداره کنند.